De nieuwste van onze Erja mag er weer zijn. Haar songschrijverij  is nog volwassener geworden sinds haar vorige muzikale worp “Dreamland  Blues”. En als ze haar laatste “Grip of the Blues” noemt is dat geenszins te hoog gegrepen. De blues heeft ze, alsof ze de baarlijke duivel ergens op een kruispunt nabij Rovaniemi, hoogst persoonlijk heeft ontmoet en voor enig slide-meesterschap en songschrijvertalent  haar blanke zieltje heeft geveild aan Legba. Voor ons niet gelaten, want haar vermetele deals leveren ons uiterst genietbare muziek op. Opnieuw heeft ze voor de distributie van haar nieuwste telgje onderdak gevonden bij de Duitse reus op gebied van blues- en rootsmusic, Ruf Records.

Met enige vertraging vanwege de vele festivals te lande als buiten de grenzen, stel ik jullie huidig werkstukje voor. Erja overhandigde het mij op BRBF Peer met danige innemende glimlach, dat ik er nog van duizel als ik eraan terugdenk. En tevens ben ik een beetje beschaamd dat ik het schijfje nu pas ten berde breng.

Haar teksten hebben het voortdurend over in beweging zijn, on the move, on the road, voyager’s  tale, maar dan niet zozeer geografisch onderweg zijn, dan wel afscheid nemen van huidige levensomstandigheden, situaties of gemoedstoestanden. Niets nieuws in de blues, zeer zeker, maar inherent aan het leven, en dat is waar het over gaat in blues, toch ?

Twaalf nummers is deze CD rijk, waarvan acht van de hand van Lyytinen, twee in samenwerking met haar vaste gitarist Davide Floreno en de overige twee werden geleend van gerenommeerde writers.

“Broadcast” zet de CD in gang. Een echt openingsnummer en ze gebruikt het ook als dusdanig, bij haar optredens. Dit instrumentale nummer is een aandachtstrekker, met een drive veroorzaakt door haar slidegitaarspel dat toch enigszins aan Duane Allman refereert. En als dat geen compliment is, weet ik het niet meer. Dit is één der nummers waar Floreno’s signatuur bij onder staat.
Het daaropvolgende “Everything’s Fine” is een sterk staaltje van songconstructie dat ik graag eens door la Bonnie Raitt had willen vertolkt zien. Want hoewel Erja een degelijke, getrainde en mooie stem heeft, klinkt ze hier en daar toch net iets te iel, of zullen we zeggen, niet ‘zwart’ genoeg ?
Dat moeten we ook af en toe constateren in het eveneens sterke “Grip of the Blues”. Het doet plezier te horen dat Erja’s gitaarspel vaster en steviger gaat klinken. Ik had deze ook gekozen als titelsong, als ik in haar, voor mij wellicht véél te kleine, schoenen had gestaan.
Tijd voor een covertje, dat wordt Tony Joe White’s “Steamy Windows” en het klinkt zowaar nog meer ‘laid back’-er, dan gelijk welk nummer van T.J. De man moet groen van nijd worden als hij hoort dat iemand zijn record van ‘laid back’-isme uit de Guinness heeft overschreven.
Dat ze ook lovesongs en ballads uit haar mouwloze hemdjes kan schudden, bewijst onze Finse bosnimf met de nummers “Inner Beauty” en “Wish I Had You”. Mooie stukjes, bijna symfonisch, overblijfsels uit haar vroegere muzikale exploten, maar geenszins misplaatst op deze schijf. Hier schuilt de blues in de attitude.
“Let It Shine” en “Voyager’s Tale” zijn road-songs, blues staat niet stil, heeft altijd rondgezworven, blues is hobo-music. Die geest waart ook rond in “Rollin’ & Tumblin’”, de tweede cover die dit album rijk is. Het arrangement dat Lyytinen dit nummer heeft meegegeven, heeft iets van Rory Gallagher in een lagere versnelling.
Het buitenbeentje van dit album is het sensuele “Wanna Get Closer”, met Nile Rodger-rifjes en de ganse rammetan. Het geeft een andere Erja te horen, eentje waar je alleen maar van kan dromen.
De CD sluit af met “Dissatisfaction” dat je na het vorige dromerige nummer, terug met beide voeten in de wrange wereld neerpoot.

Een mooie prestatie van Erja, met eigen nummers die ze ook live ten volle kan waarmaken. Geen dubbings en toegevoegde franjes in de studio, en dat is maar goed ook. Aldus zou dit album de ondertitel ‘What you hear on the album, is what you get on stage’ kunnen dragen. Helemaal in de stijl van echte bluesartiesten.

witteMVS